101st Airborne WW2 Bastogne

[kirsten VdB]

Hey,

Wij waren recht over de klimtoren. Op de hoek. het veldhospitaal.
Och ja ik ben nog niet echt thuis in de vliegtuigenwereld :) Eind mei heb ik er gezien in Antwerpen, en inderdaad die zien er anders uit. Welke waren de deze dan? Elk beetje dat ik bij leer hoe beter

[Yellowhair1]

Zag dit onlangs op militaire website:

High school students in Belgium are setting up Facebook pages for nearly 30,000 Allied soldiers who were killed in Belgium while liberating the country during WWII. The effort to memorialize the soldiers is part of a project called “Live and Remember” that will help to tell the story of each individual soldier. Students are retracing the lives of each soldier including information about the soldier’s family, life before the war, military record, and more. It’s a pretty amazing undertaking and one that will help remember the sacrifice of each of these individuals. The Associated Press covered the story:

The first Facebook page created as part of that project honors Lance Cpl. Thomas Leslie Cartwright of High Wycombe, England. Cartwright was killed in fighting in 1944 and is buried in the Kasterlee War Cemetery in northern Belgium along with 99 comrades of the British Army's Royal Scots.

The plan is to have each soldier documented on Facebook by 2014, when the country will mark the 70th anniversary of Belgium's liberation.

"You are only dead if no one talks about you anymore," said Pol Van Den Driessche, a Belgian senator who launched the project, known as "Live and Remember."

Read more here. If you’d like to learn more about the project, jump over to the Live and Remember web site. The site is written in French, so you’ll need to use Google Translate if you don’t speak French.

[Yellowhair1]

September 1944: Market Garden. Nu 68 jaar geleden.
Belgie was ook NET bevrijd na meer dan 4 jaar bezetting. Mijn Belgische grootouders en zelfs mijn vader vertelden me veel daarover. Mijn vader kreeg voor de 1ste keer in zijn leven een stuk chocolade. Hij wist niet wat dat was en vroeg aan mijn grootmoeder of het modder/bruin was.

Als je graag massa para drops ziet ga je dit wel goed vinden: http://youtu.be/R-PUtJY5AGk

Met scenes van BoB en "a bridge too far."

[kirsten VdB]

Is inderdaad wel een mooi stukje. Ik vind dat echt een speciaal beeld he
Dat moet nogal een zicht zijn geweest in die tijd als die neer kwamen. Nog even en het is weer Bastogne.

[Yellowhair1]

http://www.newson6.com/story/19847377/p ... t-receives

Jake McNiece terug in het nieuws. Hij speelde een CRUCIALE rol voor de bevrijding van Belgie.

"To hell with all the stupid regulations. We didn't salute officers"

[Yellowhair1]

Kirsten, weet niet of je dit weinig gekend maar echt gebeurd verhaal kent van 11 black GI's die afgemaakt werden door de SS in het Belgisch dorpje Wereth?

http://youtu.be/5YULUUoc-fI

The 333rd Field Artillery Battalion was an African-American unit of the then racially segregated United States Army during World War II. The battalion landed at Normandy at the beginning of July 1944 and saw continuous combat as corps artillery throughout the summer. Beginning in October 1944 it was located in Schoenberg, Belgium as part of the U.S. VIII Corps Artillery. Partially overrun by the Germans on 17 December 1944, the remnants of the 333rd FA Battalion were withdrawn to the west, where the men fought in the Siege of Bastogne. Service and C Batteries suffered heavy casualties, and eleven men of the 333rd were massacred near the Belgian hamlet of Wereth.

[kirsten VdB]

Ziet er mij ook wel een goede film uit. Moet ik eens opzoeken
Heb me net aangemeld op een nieuw forum over WO2 in België.
Dus als je interesse hebt om je aan te melden.
www.wo2belgie.org

[Yellowhair1]

Link werkt hier niet. Spijtig.

Dit is een fantastisch verhaal: http://youtu.be/naDy7u2qd4o

Het lijkt me dat Holland toen nog meer op Belgie lijkte.

[kirsten VdB]

Ja inderdaad een mooi verhaal. Wij hebben eergisteren wapenstilstand herdacht. We waren met 6, en hebben kransen gaan leggen onder begeleiding van trompet. Was mooi en emotioneel moment hoor Maar ontzettend mooi

[Yellowhair1]

@ Kirsten: Ooit gehoord van een BELGISCHE (OSS) US Marine officier zonder enige formele USMC training of zelfs zonder US staatsburgerschap? Ongelooflijk maar waar:

A Belgian US Marine officer without any formal USMC training or even US citizenship. Just amazing stuff:

In addition to the trade union men, OSS had recruited a number of Belgian agents. These were primarily targeted against the elusive National Redoubt. Soon after his return from GERMINAL, Captain William Grell was placed in charge of handling these operations. As head of the OSS Belgian desk, Grell brought not only operational experience of his own, but also his credentials as a native.

Grell's brother, Leon, was also involved in this work. Leon Grell became a Marine officer in much the same way that DeWitt Goddard had "joined" the Navy. Without benefit of any formal Marine Corps training or even American citizenship, Leon Grell was assigned the task of preparing agents for infiltrating the Bavarian mountains. His duty title was "conducting officer."

The story of Marines with the OSS is full of occupational transitions. Few of these are more startling then that of Captain William Francois Angetique Grell, USMCR.
Grell was born in Antwerp,Belgium on 22 February 1899m, the son of prominent grain broker. When World War I began, the Grell family moved to London. As soon as he was old enough, Bill Grell enlisted as a Private in the Belgian Army. In April 1916, he began his military career by digging gun emplacements for the 104th Battery, 6th Artillery.


Successively I became a signal corps man, field telephone operator, lineman, despatch writer, forward observer, and member of a gun crew. Promoted to Corporal I took charge of a 75mm gun. I was actually two and a half years in front line duty for which I received four chevrons.11

In May 1917, Grell was selected for officer training and after a probationary period was commissioned in April 1918. The following month he was wounded, but returned to his regiment in time to witness the German capitulation. By then, he was a decorated veteran with four personal decorations and two Mentions in Despatches.

Following World War I, Grell and his brother Leon went into the grain business in Antwerp. This proved lucrative enough until the Depression struck. In 1930, Grell left Belgium for the United States with plans to open another grain brokerage. But America was no more immune to the economic slump than was Europe. Instead Grell found a job at New York's Hotel St. Moritz. In 1934, Arthur Herssens, a prominent importer of brewing malt, offered Grell a position with his firm. For the next five years, business boomed. When World War II cut off European suppliers, Grell went back to being a hostelier.


In December 1942, having been turned down by both the Army and Navy, Grell applied for a commission in the Marine Corps. Surprisingly, he was accepted. The reason soon became apparent. The Corps was critically short of mess officers and Grell was then manager of the Drake Hotel, one of New York's best. Ordered to Camp Elliott, Grell became Assistant officer-in-Charge of the Officer's Club.

This was not Bill Grell's idea of war. He requested a transfer to intelligence. The application was promptly denied. Then, "in May 1943, a chance meeting with Lieutenant Colonel Hall, OSS representative on the West Coast, allowed him to talk his way out. Without going into details, Hall promised Grell an intelligence job and also some action.2

"On reporting to Washington, Grell was subjected to the spy-thriller conceits of rear-echelon security officers. He arrived in his Marine uniform and was told to buy himself a civilian suit, to cut all the labels out of it, then to wait at his room in the Statler Hotel for a phone call."3 Grell gamely tolerated this and further equally simple-minded instructions.

Following his OSS training, Grell flew to London, where he became part of the first American group assigned to work with SOE. His initial assignment involved coordination of supply drops to France . . . flights in which he frequently participated. "We were working with an unusual type of individual," Grell later recalled, "many had natures that fed on danger and excitement. It was not unusual to find a good measure of temper thrown in."4

[kirsten VdB]

Dat had ik dus inderdaad nog niet gehoord nee..
Wat een verhaal eigelijk
Ik moet zeggen, dat ik heel veel ben te weten gekomen sinds ik hier met jou over spreek.
Nog 2 weekjes en ik zak weer een weekendje af naar Bastogne.
Ik kijk er ontzettend hard naar uit, want er staat weer vanalles op het programma.
Al zijn mijn blaren nog steeds niet genezen van de 24 km van de Yzer..

[Wijers J.]

Kwam op deze site, omdat ik nog wat zocht mbt Lanzerath, en las de stukjes (na aanmelding) even. Misschien al oud nieuws inmiddels. Bij de aanval op de heuveltop van Lanzerath kwamen geen 500 Duitse Para's om. Het Bataljon dat uit 500 man bestond was de voorhoede ven het Duitse Para Regiment dat de opdracht had om een opening te maken voor de speerpunt 'Kampfgruppe Peiper). De eerste gevechten vonden op de 16e December 1944 al plaats in de voorliggende plaatsjes, zoals in Hüllscheid, Merlscheid, etc. dit Bataljon van ca 500 man was uitgestrekt over een lange weg richting Lanzerath, Buchholz en Hondsfeld. De voorhoede van de 500 man, nog geen 50 man in totaal, kwamen op de weg tegenover de heuvel, al vechtend reeds in het dorp Lanzerath. Een klein meisje dat nu een dame op leeftijd is, stond te kijken, en één vd Duitse Para's vroeg aan haar waar de Amerikanen naar toe waren (Tankdestroyer eenheid had al eerder na de artillerie barrage Lanzerath verlaten), en zij wees in de richting van Hondsfeld. Als je op die plek zelf staat, lijkt het ook alsof je in de richting van de heuvel zou kunnen wijzen. Zo heeft Lyle Boucke het gezien, en daarna is het - hij wachtte tot het meisje binnen was - en opende het vuur. Na verschillende aanvallen, welke tot in de namiddag duurde, zijn de Amerikanen op de heuvel top gevangen genomen. Eén sneuvelde (Amerikaanse kant), en volgens de officiële Duits Verlustmeldungen uit 1944 'Nicht fliegendes Personal', had dit Duitse Bataljon 40 á 50 Man aan gewonden en gesneuvelden, met meegeteld diegene die voorheen ook in de voorliggende dorpjes vochten. Dus zeker geen 500 Man. Verder, zoals soms wordt gezegd / geschreven, heeft KG Peiper met deze aanval niets van doen, hijzelf, de speerpunt, kwam pas 's avonds / 's nachts in Lanzerath aan toen de gevechten daar al lang voorbij waren.